ننی مکفی یا گیم؟! مسئله این است…

ننی مکفی را که یادتان هست؟ پرستاری با ظاهرعجیب و غریب و رفتارهای عجیب ترش که هفت بچه بسیار شلوغ و ناآرام آقای سدریک بروان بدستان او سپرده شده اند. راستش نگهداری و مراقبت از این هفت بچه اصلا کار آسانی هم نیست و آقای بروان قبلا ده ها پرستار را امتحان کرده است ولی هر بار کودکان سبب فراری گشتن پرستار بخت برگشته شده اند. حالا دایه مکفی این زن زشت رو آمده است تا همه چیز را تغییر دهد. بچه ها باز در یک توطئه خانوادگی علیه پرستار خود قرار دارند. ولی خب ننی مکفی هم بیدی نیست که به این بادها بلرزد. اگر بخواهیم بهتر بگوییم این زن اسرار آمیز با قدرتی جادویی اش در ادامه تنها کسیست که از پس هفت کودک شلوغ برمی آید و آن ها را سر به زیر میکند [اگر فیلم را ندیده اید زیاد نگران نباشید، در یکی از مناسبت ها صدا و سیما یکبار دیگر به سیاق همیشگی تکرارش خواهد کرد].

به عنوان طراح بازی های جدی و معمار چه من چه همکارانم معمولا باید به یک سوال قدیمی پاسخگو باشیم؛ «گیم بازی کردن خطرناک نیست؟! مخصوصا برای بچه ها؟…». خب پاسخ ها متفاوت است و راستش را هم بخواهید معایب و مزایای گیم بازی کردن هر دو به قدری بیان شده اند که در آخر هم به نتیجه میرسیم: هرکسی از ظن خود شد یار من… .  به تبع به عنوان کسی که به صورت حرفه ای در این زمینه فعالیت میکنم، من از طرفداران گیم هستم و به تبع قرار هم نیست اینجا نظرات منفی و ضد و نقیض را بیان بکنم. اما اجازه بدهید صادق تر باشم. من به عنوان شخصی بالغ، اگر مسئولیت کودک یا کودکانی را برعهده بگیرم بیشتر به موضوع بازی آن ها توجه خواهم کرد و موضع سلبی و رادیکاله شده به جواب های “گیم خوب است” یا “گیم بد است” را هرگز اتخاذ نمیکنم. اگر باز بیشتر بخواهم این موضوع را بسط دهم میگویم: گیم قرار نیست و نباید نقش پرستار بچه شما را بازی کند. چه شما این انتظار را هرگز از فیلم یا کارتون هم ندارید و نخواهید داشت.

گیم را اگر فقط یکی از نشانه های فرهنگ شناسی متن جهان امروزی بدانیم که با تکنولوژی در هم آمیخته شده است، در چهارچوب همین سپهر نشانه ای، گیم همانگونه رفتار میکند که فرآیند های دیگر فرهنگی، با همان محدودیت ها خاص خودشان. در این معنا نمیتوانید امیدوار باشید که در پس زمینه ابَر بازار سیاه تولید و طراحی گیم، تمامی محصولات تولید شده و فعالیت های انجام گرفته جنبه مثبتی به خود میگیرند. با این حال این بدان معنی هم نیست که گیم های مفیدی نداریم و حال که افرادی سودجو قصد خرابکار کردن کار را دارند پس ما هم هر نوع بازی را تحریم میکنیم. این مسئله به همان اندازه ساده لوحانه مینماید که منع کردن کودکتان از بازی گرگم به هوا به دلیل خطر زمین خوردن و آسیب دیدن کودک.

بازی ها سبک ها و ژانرها و نوع مختلفی را دارند که هر یک معایب و مزایای خود را میتواند داشته باشد. در این بین اگر بخواهیم امن ترین نوع بازی ها را که با اهدافی بالاتر از تفریح صرف تولید میشوند، بازی های جدی بدانیم باز باید در انتخاب این سبک از گیم ها نیز دقت و توجه کافی را از خود نشان بدهیم. در کل برای اینکه گیم تبدیل به دوست شما وفرزندانتان شود و نه دشمن جانتان، چند پیشنهاد اساسی را همیشه به یاد داشته باشید:

هیچگاه کودک خود را در میان سیل انبوهی از انتخابات به تنهایی رها نکنید. با او در مسیر انتخاب بازی صحیحی که به شخصیت و روان کودکتان همخوانی داشته باشد و بتواند برای او چیزی به ارمغان بیاورد همراه و دوست باشید

انتخاب بازی تنها راه همراهی با کودکتان نیست. با او در حین بازی نیز همراه باشید. این کار نه تنها لحظات و ساعات خوش صمیمانه ای بین شما پدید می اورد که باعث میشود با یکدیگر خاطرات مشترکی نیز داشته باشید و هر دو از یک زاویه مشترک به مسائل و موضوعات نکاه کنید

به سوالات کودکتان در مورد اتفاقاتی که در حین بازی رخ میدهد پاسخ دهید. یادتان نرود گیم ها دنیای عجیب و ماورای ذهنی برای ما میسازند. دنیایی که مشابه آن را حتی در کارتون و فیلم نیز نمیتوان یافت و آن هم فقط یک دلیل دارد شما در حین بازی کردن با موضوع طراحی شده در تعامل مستقیم قرار دارید و خود بازیگردان ماجرا هستید. در حالیکه در صنعت فیلم نقش شما به عنوان یک تماشاگر بیشتر از ابراز برخس احساسات و همدردی ها با عوامل فیلم نمیتواند باشد.

مرزها و بایدها و نبایدها را دقیقا برای خود و کودک خود مشخص کنید. کودک شما باید بداند که چه بازی از چه نوع را باید انجام بدهد و سراغ چه بازی هایی نباید برود.

از بازی های جدی که با سبک و سیاق خاص خود و با اهداف مشخص آموزشی و انگیزشی تولید میشوند بیشتر استفاده کنید. این باعث میشود که دیدگاه شما دیگر از نظریه سنتی و از مد افتاده «بازی کردن وقت تلف کردن است»، متفاوت گردد.

و در آخر از بازی با هر ژانر و سبک آن حتی بازی های جدی، انتظار معجزه نداشته باشید. بازی ها نه وظیفه مراقبت از فرزندان شما را دارند و نه مثل دایه مکفی قدرت جادویی که بتوانند همه جوره در خدمت شما  و فرزند شما باشند. یادتان نرود شما مسئول اصلی تربیت فرزندان هستید و بازی و یا هر نظام و سیستم و پرستار دیگری این وسط فقط نقش کمک دهنده و تسهیل کننده را برایتان میتوانند ایفا کنند.