یک دید اشتباه که راجع به گیمیفیکیشن وجود دارد این است که گیمیفیکیشن حتما باید دیجیتال باشد و گیمیفیکیشن در دنیای غیر دیجیتال موضوعیت ندارد باید قبول کنیم که یکی از موارد مهمی که باعث می شود چنین برداشت هایی شود ضعف ادبیات گیمیفیکیشن است به نظر من هنوز تعریف درست و کاملی از گیمیفیکیشن وجود ندارد و به همین دلیل است که خیلی ها عبارت طراحی انسان محور را جایگزین گیمیفیکیشن می دانند از طرف دیگر تاکید زیادی که روی تحلیل رفتار بازیکنان سیستم گیمیفیکیشنی می شود و اندازه گیری رفتار بازیکنان باعث می شود که طراحان صرفا ترجیح دهند از گیمیفیکیشن در دنیای دیجیتال استفاده کنند.(اگر هنوز نمی دانید گیمیفیکیشن چیست کلیک کنید)
درست مثل بازی ها گیمیفیکیشن در دنیای غیر دیجیتال می تواند به همان جذابی دنیای دیجیتال باشد و شاید حتی جذاب تر! یک لحظه به این قضیه فکر کنید چه بازی های غیر دیجیتال جذابی در 10 سال اخیر در ایران رشد داشته اند؟ پینت بال،بیلیارد،بازی های رومیزی و البته اسکیپ روم ها !! همه این ها نشان می دهد که وقتی بازی در دنیای غیر دیجیتال برای خیلی از افراد نسبت به دنیای دیجیتال جذاب تر است پس گیمیفیکیشن در دنیای غیر دیجیتال نیز می تواند جذابیت های خاص خودش را داشته باشد.به نظر می رسد که دلایل زیر برای جذابیت بازی های غیر دیجیتال می تواند قانع کننده باشد:
- بازی های رومیزی به صورت خاص در جامعه رشد کرده اند تعداد کافه بازی ها در ایران نسبت به چند سال قبل چندین برابر شده است تا چندسال پیش عکس گرفتن از بازی های رومیزی یک کار لاکچری در اینستاگرام محسوب می شد ولی امروز یک امر خیلی طبیعی تلقی می شود.
- افراد واقعی ! در بازی های غیر دیجیتال شما با دوستان خود به صورت حقیقی بازی می کنید تلاشی که می کنید که با سیاست و زبان بازی نظر دوستان خود را عوض کنید به هیچ عنوان در دنیای دیجیتال مانند ندارد یا کل کل هایی که در دنیای حقیقی صورت می گیرد هنوز در دنیای دیجیتال ایران تکرار نشده است!
- بازی های با کیفیت:عموم بازی هایی که به صورت غیر دیجیتال در ایران عرضه می شود بازی های با کیفیتی است وگرنه اصلا این سرمایه گذاری در آن نمی شد به همین دلیل افرادبازی های با کیفیت تری بازی می کنند.تنها کافیست به بازی های انتشارات هوپا نگاه کنید این بازی ها گلچین شده بهترین بازی های خارجی هستند. به شخصه عاشق بازی دژ هستم که یک کپی از بازی citadels می باشد.
اما این همه داستان نیست!
هرچند با این توضیحات ممکن است فکر کنید که همواره گیمیفیکیشن در دنیای غیر دیجیتال بهتر است اما اینگونه نیست در خیلی از مواقع ما مجبوریم از راهکارهای دیجیتال استفاده کنیم آن هم به دلایل زیر:
- مقیاس پذیری پایین راهکارهای غیر دیجیتال:خب مشخصا مقیاس پذیری راهکارهای دیجیتال بسیار بالاتر است و شما با افراد بیشتری می توانید در ارتباط باشید و سریعا راهکارهای مبتنی بر شرکت های بزرگ تر و افراد بیشتری را شخصی سازی کنید.
- نگهداری:در راهکارهای غیر دیجیتال تعویض و تغییر یک قانون بسیار سخت است برای مثال دوستان ما سهراب مستقیم و رضا آقارحیمی به عنوان طراحان بازی زار که اولین بازی رومیزی ایران هست اگر بعد از طراحی و تولید بازی و وقتی خیلی از افراد بازی را خریده اند متوجه شوند که بازی یک باگ دارد چه راه حلی می تواننند داشته باشند؟اما در سیستم های آنلاین شما خیلی سریع می توانید تغییرات لازم را ارائه دهید.
- تحلیل داده:در سیستم های دیجیتال یک مزیت بزرگ تحلیل داده هایی است که از بازی به دست می آید برای مثال در حال طراحی یک بازی برای افق کورش هستم که با تحلیل نتایج بازی می توان به افق پیشنهاد داد که شلف خود را چگونه بچیند.حال تصور کنید بجای یک بازی آنلاین یک بازی رومیزی ساخته می شد و همه کاربران افق نیز از این بازی استفاده می کردند چه راه ارتباطی وجود داشت که رفتار کاربران با آن ارزیابی شود؟
کامران حاتمی
فهرست مطالب
4 پاسخ
خیلی خوب بود خیلی
ممنون لطف دارید
یه نکته ی دیگه ای هم که هست اینه که (حداقل تو ایران) آدما تو محیط واقعی، فانتزی رو سخت قبول میکنن.
یه نگاه عاقل اندر سفیه بهش دارن، یا مثلا میگن این بچه بازیا چیه . یا با خرافات اشتباه میگیرن. ( مثلا ما هر وقت خواستیم تو جمع فامیل بازی کنیم بزرگترا یا مسخره کردن، یا با لو دادن جواب رقیب، بازی رو به هم زدن :/ )
تو فیلمای ایرانی تا یه کم فیلم از عقل دور باشه، به شعورشون برمیخوره که ما رو چی فرض کردین، در حالیکه تو دنیا، فیلمای علمی تخیلی کلی طرفدار داره .
اما فکر کنم تو محیط بازی دیجیتال آدما راحت تر میپذیرن که تو داستان قرار بگیرن .
اینجوری بگیم که توی محیط غیر دیجیتال خیلی زیاد به اکت بقیه آدما ربط داره پذیرش این قضیه! مثلا توی بازیای دی اند دی اون راوی وقتی خیلی جرفه ای نقششو بازی میکنه تو کاملا داستانو باور میکنی